'Waarde lezer, aangenaam, mijn naam is Leo. Vanaf de vroege zestiende eeuw stond ik zo’n 150 jaar pal onder het dak in de kerk van de minderbroeders in Amsterdam. Wat ik daar allemaal heb gezien en gehoord! Prachtige kerkdiensten, luisterrijke processies, mooie koorzang. Helaas ook minder mooie zaken zoals de beeldenstorm. Gelukkig stond ik hoog en konden ze mij niet kapotslaan. Historische figuren zag ik ook: pater Brugman, die zo vurig kon preken. Alva, die Amsterdam katholiek probeerde te houden. Helaas voor ons monniken lukte dat niet. In 1578 werden mijn broeders de stad uitgezet, mijn klooster gesloten…'

'Verdrietig wachtte ik op wat komen ging. Het kloosterterrein kreeg nieuwe bewoners: burgers nu, geen monniken! De bevolking groeide hard en had huizen nodig. Gelukkig werd ik gevonden, bewaard en later (veel later) ingemetseld in een gevel. Dat was niet ver van mijn oude plekje in de kapel: op de hoek Oudezijds Achterburgwal/Monnikenstraat. Toch een beetje een vertrouwde omgeving…'

'Over die tijd op de gevel kan ik jammer genoeg weinig vertellen: ik was helemaal bedekt met verf, mijn ogen, oren, alles. Iedereen dacht dat ik van steen was! Vaag zag en hoorde ik twee eeuwen lang het Amsterdamse straatleven aan me voorbijtrekken. In 1880 werd ‘mijn’ gevel gesloopt. Door bemoeienis van geloofsgenoten met hart voor katholiek erfgoed kwam ik in de collectie van het museum Ons’ Lieve Heer op Solder. Eindelijk werd die verf van me afgehaald. Na ruim een eeuw in een donkere kast en bijna twee eeuwen bedekt met verf in weer en wind op een gevel kon ik eindelijk weer goed zien en horen. Je begrijpt, een enorme opluchting! Ik heb het in het museum nu al weer jaren prima naar mijn zin. Lekker warm en droog.'