Cornelia Occo is de oudste dochter in een vooraanstaand katholiek gezin. Op 8 juni 1692 wordt ze gedoopt in ’t Boompje, de Amsterdamse schuilkerk aan ’t Rokin waar haar familie nauwe banden mee onderhoudt. Ondanks de goede contacten van haar familie slaagt ze er niet in een huwelijkspartner te vinden. Na de dood van haar ouders raakt Cornelia in conflict met haar broer en zwager en verlaat op 46-jarige leeftijd het ouderlijk huis aan de Keizersgracht. Ze huurt een eigen huis aan de Herengracht en wordt actief als internationaal belegger om in haar inkomen te voorzien.

Het katholieke geloof is een vanzelfsprekend onderdeel van Cornelia’s dagelijks leven. Uit haar brieven blijkt dat ze trouw de katholieke feestdagen viert en zich houdt aan gebruiken als de vasten en de advent. Ook probeert ze katholieke rituelen uit te voeren in de openbare ruimte, wat officieel verboden is. Uit de kwitanties in haar archief blijkt dat ze ieder jaar een bedevaart maakt naar de Runxput in Heiloo, een belangrijke plaats voor Mariaverering. Ook voert ze de ‘Stille Ommegang’ uit. Ze heeft de route en bijbehorende handelingen – zoals eenmaal biddend om de Sint Jacobskapel gaan, tweemaal biddend om de Oude Kerk gaan – genoteerd in een schriftje. Als ze slecht ter been wordt, huurt ze een sleepkoetsje om de Ommegang te rijden.

Liefdadigheid hoort ook bij haar geloofsbeleving. Haar belangrijkste wapenfeit op dit gebied komt pas na haar dood in 1758 aan het licht. Dan blijkt dat ze het grootste deel van haar vermogen bestemd heeft voor de bouw van een hofje voor katholieke weduwen en ongehuwde vrouwen, liefst afkomstig uit Amsterdam. Het hofje wordt in 1774 aan de Nieuwe Keizersgracht gebouwd door Lucas Pompejus Occo (1700-1777), de broer met wie zij al die jaren gebrouilleerd is gebleven. Het Occo Hofje functioneert nu al 250 jaar als huisvesting voor alleenstaande, oudere, (katholieke) vrouwen.