Verbeeld je een ommuurde stad met om de zoveel honderd meter een molen. De velden buiten de muren zijn groen maar kletsnat. Je ziet kanalen, sloten, bootjes en nog meer molens die water wegmalen, maar ook hout zagen. Er zijn paden naar kleine huisjes. Landarbeiders zijn druk bezig om de natte grond in te zaaien. Hier aan de westkant van Amsterdam wonen katholieke landarbeiders. Het zijn veelal immigranten uit naburige landen, die op zoek zijn naar werk en een betere toekomst.

Het is 1784. Zojuist hebben de mensen goed nieuws gekregen: ze mogen buiten de veste een kerkje bouwen. Het schuilkerkje mag echter niet opvallen van het protestantse stadsbestuur. Het dak kan daarom niet te hoog worden en er komt ook geen toren met kerkklokken. Het gebouwtje krijgt wel mooie ramen en een prachtig interieur.

Dat er een kerkje gebouwd mag worden, is een grote verbetering van de leefomstandigheden van de landarbeiders. Want, als er nu iemand van hen ’s nachts stervende is, kan geen priester de arme ziel bereiken om de noodzakelijke geestelijke bijstand te verlenen. De Raampoort is immers ‘s nachts op slot. Vanuit de Amsterdamse binnenstad kan niemand naar buiten. Een kerk en een priester buiten de veste kan dit probleem oplossen. Maar dan moet er wel genoeg geld bij elkaar worden gebracht. In de katholieke schuilkerken binnen de stadsmuren wordt in de collecte gelukkig ruimhartig gegeven. Het lukt om fl. 23.000 bijeen te krijgen, zodat de bouw kan beginnen. Op 15 mei 1786 wordt het kerkje De Liefde ingezegend en gewijd aan Sint Nicolaas, de beschermheilige van Amsterdam.

Het prachtige witte doopvont, gemaakt van kostbaar Carrera marmer, wordt vaak gebruikt. De bevolking buiten de Raampoort groeit snel. De katholieken onder hen gaan allemaal naar De Liefde. Het landelijke karakter rond het kerkje – met de vele kleine huisjes, de molens en het water – blijft tot ver in de 19de eeuw intact.