Het mechanische beeld op deze tekening stelt de protestantse ‘wondermaagd’ Eva Vliegen voor, bijgenaamd Besje van Meurs (ca. 1575-1637). Deze vrouw uit het Duitse stadje Meurs baart in het begin van de zeventiende eeuw opzien: zij zou jarenlang niets hebben gegeten en slechts van de geur van bloemen leven. Ook beweert ze regelmatig engelen te zien en doet ze voorspellingen. Deze verhalen en haar portret worden in pamfletten verspreid. Velen komen naar Meurs om het wonder met eigen ogen te zien. Als in 1628 blijkt dat ze toch stiekem voedsel tot zich neemt, wordt dit breed uitgemeten in kranten en schimpgedichten. Ook wordt ze op andere manieren bespot.

Tot 1862 staat in het Oude Doolhof in Amsterdam een levensgroot wassen beeld van Eva Vliegen. Het drijft de spot met het schijnwonder door een mechanische arm waarmee ze broodkruimels van haar mond veegt. In een begeleidend rijmpje wordt ze nog verder op de hak genomen:

“Dat is Bessie van Meurs, dat leugenachtig wijf,
Ei zie, zij schu(d)t haar hoofd, en zweer(t) nog even stijf,
In 32tig jaar heeft zij geen brood gegeten,
Wel ’t leugenachtig wijf, liegt dat de stenen zweten.”

Tegenwoordig zou Eva Vliegen wellicht met een eetstoornis zijn gediagnosticeerd, maar in de zeventiende eeuw wordt zulk gedrag begrepen vanuit een religieus denkkader. Veel mensen vasten regelmatig als een middel tot zelfheiliging. Daarom is het schandaal van haar bedrog des te groter, evenals de hilariteit en het leedvermaak. Het levensechte en bewegende wassen beeld is zowel bedoeld als een soort ‘schandpaal bij verstek’ als een moralistische waarschuwing.

In 1862 wordt het Oude Doolhof, waar generaties Amsterdammers het beeld en het verhaal van Besje van Meurs hebben leren kennen, opgeheven. Hierna is zij nog één keer te zien op de Wereldtentoonstelling van 1895 op het Museumplein. Sindsdien is het beeld verdwenen.