Aanstotelijk voor de goede zeden?

In 1930 nemen de bestuurders van de Sint-Agneskerk een riskant besluit. Leo Brom (1896-1965) krijgt de opdracht het hoofdaltaar voor een vast bedrag te vervaardigen. Ze laten hem daarbij volledig vrij in het ontwerp van het altaar. Bij de oplevering is er echter meteen kritiek. De koperen platen op het altaar bollen op, de kleuren van de altaargordijnen zijn niet in orde en de tabernakeldeur heeft geen handvaten. Het meest curieuze geschilpunt betreft de voorstelling van Sint-Agnes. Bovenop het ciborium van het altaar is een reliëf aangebracht waarin de contouren van de benen van de heilige door haar kleding zichtbaar zijn. Het kerkbestuur meldt Brom dat zij deze afbeelding aanstotelijk voor de goede zeden vinden. Ondanks deze bezwaren gaat het kerkbestuur niet akkoord met het voorstel van de kunstenaar om voor 50 gulden extra de gewenste aanpassingen te verrichten. Hierdoor zijn de benen van Sint-Agnes tot op de dag van vandaag zichtbaar.

Een nieuwe stijl

De Sint-Agneskerk behoort tot een van de eerste katholieke kerkgebouwen in Nederland waarin afstand is genomen van de populaire neogotische stijl. Ze wordt gebouwd in een tijd waarin gebruikelijke ideeën over kerkelijke kunst worden bevraagd en waarin nieuwe stijlen worden ontwikkeld. Katholieke architecten en kunstenaars grijpen daarbij steeds verder terug in de kerkgeschiedenis. Zo ontstaat er een kerkelijke kunststroming waarin zowel oudchristelijke architectuur als nieuwe kunstvormen worden omarmd.

Hoewel aanvankelijk niet alle toevoegingen aan het interieur in de smaak vallen, spreken kapelaan Adriaan Knots en kerkmeester Jan Mammen in 1936 al vol lof over de moderne stijl van de kerk. Deze combineert volgens hen het beste uit alle voorgaande generaties. Zij ervaren bovendien geen tegenstrijdigheden met het traditionele geloof. Integendeel, de stijl van de kerk wijst volgens hen op een hernieuwde inkeer in een tijd van opkomend ongeloof en individualisme.